گاهي جلوه هاي ويژه، به منظره هاي واقعي انكارناپذیر تبديل مي شود.مثل وسعت آبي آسمان كوير، مثل وقتي كه خورشيد بالاي سرت مي گيرد، مثل وقتي كه آسمان، نقاش ابر و باد كبود و نارنجي خودش مي شود، اما اين ها هم حساب نيست. اين ها اكران عمومي است. 

مثل وقتي كه خسته در ساعتهاي پاياني روز زير پل گيشا در منتهاي نااميدي ماشيني برايت مي ايستد، مثل وقتي كه لابه لاي بساط يك دستفروش، كتابي كه مدتها دنبالش بوده اي چشمك مي زند. مثل وقتي كه كيفت را با همه ي مدارك مي زنند. مثل وقتي كه خسته و افسرده اي و ضبط تاكسي آهنگي را كه دوست داري پخش مي كند.مثل وقتي كه در لحظه آخر به قطار مي رسي... 

حس مي كني پوست صورتت از نور پروژكتورها گرم مي شود، حس مي كني اين صحنه را براي تو نوشته اند، ولي ديالوگ ها را نمي داني...