شرق//علی سالم: طی دهه‌های اخیر در سطوح گوناگون محلی، ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی دوباره با موجی از کالایی‌سازی در قلمروهای گوناگون آموزش، سلامت، درمان، پول، اعتبار، بیمه، اوقات فراغت و بسیاری از سایر سپهرهای حیات اجتماعی مواجه بوده‌ایم. کالا عبارت است از محصولی که برای فروش در بازار و به قصد کسب سود به تولید می‌رسد.
کالایی‌شدن را شاید بتوان علت‌العلل بسیاری از مشکلات فعلی، چه در سطح جهانی و چه در سطح ملی، دانست، از محیط‌زیست و بهداشت گرفته تا آموزش، درمان، علم، هنر و ... . از همین‌رو، چندی پیش نشستی به موضوع «کالایی‌شدن، سرمایه مالی و هنر» اختصاص داشت. در این نشست محمد مالجو به بررسی روند کالایی‌شدن در حوزه‌های گوناگون و ریشه‌های آن پرداخت و کوشید نشان دهد موتور محرکه موج کالایی‌سازی سپهرهای گوناگون حیات اجتماعی را باید در حوزه‌هایی فراتر از خود همین قلمروها جست‌وجو کرد. او سپس آن نوع سازماندهی اقتصادی و اجتماعی را مورد بررسی قرار داد که متعاقب کالایی‌سازی سه ناکالای به خطا کالا انگاشته‌شده «کار» و «طبیعت» و «پول» و از این طریق، تکوین منطق سرمایه بر حیات اجتماعی تسلط یافته و به دنبال فرصت‌های سودآور سرمایه‌گذاری به‌ناگزیر به کالایی‌سازی قلمروهای گوناگون اجتماعی روی می‌آورد. از نظر او، گرچه ریشه کالایی‌سازی حیات اجتماعی در سپهر تولید و کالایی‌سازی عوامل تولید قرار دارد اما برای مقابله با موج کالایی‌سازی حیات اجتماعی و ساختن سوژه‌هایی برای چنین مقاومتی باید بر سپهر مبادله تمرکز کرد و تمامی بازندگان در سپهرهای گوناگون کالایی‌شده حیات اجتماعی را مخاطب قرار داد.
ولی پرویز صداقت، سخنران بعدی این نشست صرفا بر دو حوزه تحت‌نفوذ فرآیند کالایی‌شدن تمرکز کرد: «پول» و «هنر». او ابتدا از مالیه‌گرایی در اقتصاد سخن گفت که نتیجه کالایی‌شدن پول است و سپس به کالایی‌شدن هنر با تکیه بر بازار هنرهای تجسمی پرداخت و از تاثیر سوداگری مالی بر آثار هنری گفت. آنچه در پی می‌آید خلاصه سخنرانی‌های این نشست است. در گزارش سخنرانی پرویز صداقت برای رعایت اختصار، بحث مالیه‌گرایی در هنر نیامده. شاید در مجالی مفصل‌تر بتوان به این بحث پرداخت.



منبع: روزنامه شرق

برچسب‌ها: محمد مالجو, پرویز صداقت, اقتصاد, کالایی شدن
ادامه مطلب