«ویرانی» درون‌مایه بسیاری از آثار فلسفی، ادبی و هنری قرن بیستم
بوده است. مضمونی که رد آن را می‌توان در دل تاریخ و در حوزه‌هایی چون
نقاشی و فلسفه انتقادی گرفت. شاید مهم‌ترین فیلسوفی که درباره «ویرانگی»
اندیشیده «والتر بنیامین» متفکر آلمانی باشد. او در کتاب‌های «خاستگاه
نمایش سوگناک آلمانی» و «پروژه پاساژها» این مفهوم را واکاوی می‌کند و پس
از بنیامین «تئودور آدورنو» نیز به این مفهوم پرداخته است. به تازگی کتاب
«تاریخ طبیعی زوال» با زیرعنوان «تاملاتی درباره سوژه ویران» نوشته بارانه
عمادیان از سوی نشر بیدگل منتشر شده است. نویسنده در این کتاب با بهره‌گیری
از نظریات متفکران گوناگون به بررسی مفهوم ویرانگی پرداخته است. برخی از
ایده‌های این کتاب را در گفت‌وگو با بارانه عمادیان بررسی کرده‌ایم.
عمادیان کارشناسی فلسفه را از دانشگاه تورنتو زیر نظر ربکا کامی، هگل‌شناس
مشهور، اخذ کرده است و هم‌اکنون در دانشگاه وست‌مینستر مشغول به تحصیل در
مقطع دکترای فلسفه زیر نظر شانتال موف است. از او پیش از این کتاب «سیاست
کافکا: آستانه‌های قانون و میل» منتشر شده و زمستان سال گذشته نیز
درسگفتارهای «جودیت باتلر؛ پارادوکس مفهوم سوژه» را در موسسه پرسش برگزار
کرد. «تاریخ‌طبیعی زوال» کتاب کوچکی است که سرنخ‌ها و نشانه‌های مهمی را در
بررسی مفهوم ویرانی به‌دست می‌دهد. از همه اینها گذشته فرم قطعه‌وار آن و
ردگیری این مفهوم در حوزه‌های مختلف، جذابیت این کتاب را بیشتر می‌کند.
منبع: روزنامه شرق
