ما ديگر نه در فضاي محدود بشري، بلكه كه در سياره ي كوچك گم شده اي زندگي مي كنيم كه ميلياردها جهان بزرگ و كوچك در ميانش گرفته اند. آسمان، دهان باز كرده است. و ما در اين مغاك، روز به روز آزادي حركت فردي خود را از دست مي دهيم. گمان مي كنم ديري نگذرد كه ناچار شويم حتي براي بيرون آمدن از اتاق و رفتن به حياط خانه ي خودمان هم، گذرنامه مخصوصي در دست داشته باشيم. جهان وسعت مي گيرد، ولي ما به درون گودال تنگ كاغذهاي اداري رانده مي شويم. آنچه مطمئن است، تنها اين صندلي هائي است كه در اين لحظه رويش نشسته ايم. زندگي ما در مسير خطي مستقيم مي گذزد، در حالي كه هر يك از ما دهليزي سردرگم است. اينست كه به رغم عذابي كه مي كشيم، فاجعه زده ي مضحكي هستيم.

گفتگو با كافكا/ ص129