من، نه فقط به خاطر شرايط بيروني ام بلكه حتي بيش از آن به خاطر سرشت بنيادي ام، آدمي هستم تودار، كم حرف، غير اجتماعي و ناراضي، اما بي آنكه قادر باشم آن را نگون بختي خود بدانم، چون اين فقط بازتاب هدف من است. دست كم مي توان نتايجي را از نوع زندگي ام در خانه استنباط كرد. من با خانواده ام در ميان بهترين و دوست داشتني ترين مردمان، غريبه تر از هر غريبه اي زندگي مي كنم. در اين سال هاي گذشته، به طور متوسط روزي بيش از بيست كلمه با مادرم حرف نزده ام، به پدرم هم جز سلام چيزي نگفته ام. با خواهر هاي ازدواج كرده و شوهر خواهرهايم كه ابداً صحبت نمي كنم، و اين نه به خاطر آن است كه با آنها خصومتي داشته باشم. دليلش صرفاً اين است كه چيزي ندارم كه با آنها درباره اش صحبت كنم. هر چه ادبيات نباشد حوصله ام را سر مي برد و از آن متنفرم، چون مرا ناراحت مي كند يا بازم مي دارد، حتي اگر فقط فكرش را بكنم چنين است. براي زندگي خانوادگي هيچ استعداي ندارم، جز آنكه مي توانم ناظر باشم. هيچ گونه احساس خانوادگي ندارم و آمدن مهمان ها تقريباً اين احساس را به من مي دهد كه موذيانه مورد حمله قرار گرفته ام.