من همیشه گمان میکردم که خاموشی بهترین چیزها است، گمان میکردم که بهتر است آدم مثل بوتیمار کنار دریا بال و پر خود را بگستراند و تنها بنشیند.ولی حالا دیگر دست خودم نیست چون آنچه که نباید بشود شد; کی می داند، شاید همین الان یا یک ساعت دیگر یکدسته گزمه ی مست برای دستگیر کردنم بیایند.من هیچ مایل نیستم که لاشه ی خودم را نجات بدهم، بعلاوه جای انکار هم باقی نمانده; بر فرض هم که لکه های خون را محو بکنم ولی قبل از اینکه به دست آنها بیفتم یک پیاله از آن بغلی شراب موروثی خودم که سر رف گذاشته ام خواهم خورد.
بوف کور_صادق هدایت