من گمان می‌كنم هر كسی در ته دلش یک باغی دارد كه پناهگاه اوست. هيچ‌كس از آن‌جا خبر ندارد، كليدش فقط در دست صاحبش است. آن‌جا، آدم هر تصور ممنوعی كه دلش می‌خواهد می‌كند. عشق‌های محال، هر آرزوی ناممكن و هر خواب و خيال خوش، هر چيز نشدنی، آن‌جا شدنی است؛ يك بهشت – يا شايد جهنم – خودمانی و صميمی كه هر كس برای خودش دارد. اين باغِ اَندرونی چه بسا از ديد باغبانش هم پنهان است اما يک روزی و يک جوری آن را كشف می‌كند...