پرنده‌ی امید با بال‌های نحیفش به در و دیوار کوبیده

و بی‌نوا به گوشه‌ای خزیده، با چشم‌هایی عصبانی،

زبانی تلخ و دستانی خشک.

از ابر سیاست بر فراز سرهای ما تیرگی می‌بارد و

خشکی می‌زاید.

عاقبت این ملال جمعی چه خواهد بود جز حیرت

وحسرت و خشکسالی.