ادبیات شکلی از شناخت است که انسان مدرن را در ارتباط نزدیک تری با هستی قرار می دهد، در واقع امکانی است برای لمس کامل تر جهان هستی.همزاد پنداری یکی از اصول بنیادین و همیشگی ادبیات است ورابطه مخاطب و متن ادبی نوعی رابطه قیاسی است.

مقصود از رابطه قیاسی این است که بطور مثال ما هنگامی که متنی ادبی را می خوانیم خود را در قیاس با موقعیت پدیدار شده در آن قرار می دهیم و از این راه به درک و لذت از متن ادبی می رسیم.  بدین ترتیب ما هنگام خواندن متن ادبی بطور پیوسته در حال سنجش و قیاس موقعیت خود در نسبت با هستی و جهان هستیم.

متن ادبی معیار و شاخصی است که موقعیت ما را در نسبت با هر آن چیزی که در هستی قابل تصور است تعیین می کند. معیاری است که ما به وسیله آن می توانیم موقعیت خود را در هستی بسنجیم و حاصل این سنجش چیزی جز شکلی از اخلاق نیست.

شاهین کارخانه