ما همچون کودکانی که در جنگل گم شده اند سرگردانیم.
وقتی در مقابل من می ایستی و نگاهم می کنی، تو از غمی که در وجود من وجود دارد چه می دانی و من از غم تو چه چیزی می دانم؟ اگر غمگین در مقابل تو بایستم و از غمم برایت بگویم، تو چه می فهمی؟ همچنان وقتی که برای تو از جهنم می گویند. آیا تو گرما و دردناک بودن آنرا درک خواهی کرد؟ و تنها به همین دلیل است که ما انسان ها می بایست با نهایت ادب، علاقه و تفکر در مقابل هم بایستیم چونان که گویی در مقابل جهنم قرار گرفته ایم.