ترم 4 بودیم ... حوله ی قرمز رنگمو به میخ رو دیوار آویزون کرده بودم ... (از این حوله ها که پوشیدنیه!)

حامد پشت به دیوار ایستاده بود و داشت ترانه شادمهر رو می خوند :

روبرو شب و سیاهی
بی کسی پشت سرم
نمی تونم که بمونم

باید از تو بگذرم  

و ...

از اون روز بود که اسم حوله ی من شد : بی کسی !

این مطلبو نوشتم که هم یادی کنم از حامد عزیزم ... هم از شادمهر وهم از شاعر این شعر خانم لاری پور.